Blog: tekeningen van Antonin

Antonin Comestaz (Frankrijk, 1980) studeerde af aan de Paris Opera Ballet School in 1999 en danste bij gezelschappen als Scapino Ballet Rotterdam. Sinds 2013 focust Antonin zich op het maken van eigen werk. Hij creëert onder de vleugel van Korzo, maar ook voor companies en academies. Antonins werk openbaart zich vaak in absurde en duister komische uitingen van het alledaagse leven en de mens. Naast choreografie houdt Antonin zich bezig met het componeren van muziek, houdt hij van tekenen en fotografie.

Ik geloof dat mijn interesse in tekenen komt van het kijken naar mijn moeder, als kind. Ze heeft de gewoonte om kleine tekeningen te krabbelen op hoekjes van een notebook, als ze aan de telefoon is. Meestal tekent ze een mond, een oog, een gezicht, een bloem of zoiets en het heeft mij altijd gefascineerd. Als kind tekende ik ook veel, ik probeerde bestaande afbeeldingen zo precies mogelijk te kopiëren. Op school tekende ik kleine cartoons en karikaturen van mijn vrienden en docenten. Toen ik een jaar of achttien was besloot ik te gaan tekenen vanuit mijn eigen fantasie. Dat was in het begin niet makkelijk, het lege vel papier staarde mij vaak aan. Zoals met alles werd ik er steeds beter in door te oefenen en vond ik al snel mijn eigen signatuur. Tekenen is voor mij een van de meest bevredigende en meditatieve activiteiten die ik ken. Zeker als ik het combineer met het luisteren naar muziek, dan ben ik in de hemel!

Ik ga tekenen zodra ik een vrij moment heb, zoals nu tijdens de Covid-19 lockdown. Het project waar ik nu aan werk en wat je ziet in de video’s ben ik ongeveer vijftien jaar geleden begonnen. Op een dag was ik wat aan het krabbelen op een punt van een klein stukje papier, ik bewaarde het in mijn pennendoos en ben het daarna vergeten. Een jaar later kwam ik het stukje papier weer tegen en kreeg het idee om er nog een te maken. En nog een en zo verder. Terwijl ik telkens nieuwe tekeningen bleef maken legde ik ze naast elkaar in een rij. Het werd een serie en ik ging verder met de volgende serie tot ik een verzameling had van 10 rijen en 150 stukken papier. Door de jaren heen bleef ik deze verzamelingen maken in verschillende vormen en formaten. Het lijkt er niet op dat dit project snel tot een einde zal komen. Het is een leuke training van de fantasie en eigenlijk ook een beetje psychotherapie voor mij. Tekenen en choreografie zijn voor mij op een belangrijke wijze met elkaar verbonden en gebaseerd op hetzelfde principe. Een krabbel op een stukje papier kan verwijzen naar een gebaar, een rij van krabbels naar een phrase van bewegingen en een hele verzameling naar een scène van een stuk. Ik denk dat mijn tekeningen mijn choreografieën het beste illustreren, beter dan woorden dat kunnen.