Finally a sign of life

Finally a sign of life reflecteert op de dagen waar de zon in onszelf niet opkomt. Waar we de vogels niet meer horen. Het was zo donker dat de ochtenden hetzelfde voelden als de avonden. Zelfs op zonnige dagen was het donker. Het licht kwam niet binnen en alles bleef hetzelfde. We waren niet geaard, maar zwevende. Onze ziel moest zich losmaken van ons lichaam om verder te kunnen. We waren op iets aan het wachten, of iemand die viel. Een open gevangenis die omgeven werd door een oorverdovende stilte, gevuld met geduld. De duisternis was overal. In mij en ook in jou. We leefden in het donker en het enige licht dat we hadden was het licht in ons. Het is altijd het donkerst vlak voor de zonsopgang. We weten dat we in het holst van de nacht een kaart kunnen tekenen naar de sterren. Onze hopeloosheid weg dansend. Het licht kwam weer terug. Een wedergeboorte, die een echt intiem verhaal vertaalt. Het is een reis waarin we het lef vinden om deze momenten van duisternis en pijn te omarmen. Het vermogen om ongemak te omarmen, zodat we het geschenk kunnen herkennen dat daaronder verborgen is. Een geschenk van vieren, ontwaken en licht, dat ons helpt weer een te worden met ons lichaam en onze liefde voor de dans voedt. Voorgoed dansend in de dualiteit, opnieuw en opnieuw.

Credits

choreografie & concept	Antonin Rioche
dans	Antonin Rioche & Katarina Van den Wouwer
geluidsontwerp	Niels Plotard
lichtontwerp	Loes Schakenbos
kostuumontwerp	Jan-Jan Van Essche
repetitor	Rosanne Briens
scènefotografie	Alex Avgud
speciale dank aan	Katarina Van den Wouwer, Rosanne Briens, Benjamin Behrends, Ira Hardjosusono, Loes Schakenbos, Niels Plotard, Jan-Jan Van Essche, Sacha Schemkes, Alex Avgud en Paul Sixta